از آن زمان تاکنون، ولیعصر وقایع و حوادث بسیاری را از سر گذرانده و هر روز بیش‌ازپیش ردی از آن در قلب و خاطر مردم نشسته است. حال که ولیعصر را تا بدین ‌پایه تحسین کرده‌ایم، سوال اینجاست: چرا ولیعصر، ولیعصر شد؟ آیا می‌شود باز هم ولیعصر ساخت؟ واکاوی اجزای ولیعصر برای برنامه‌ریزان شهری چه درس‌هایی می‌تواند داشته باشد؟

ولیعصر نماد خیابانی تهرانی است. می‌گویند تهران چنارستان است و اگر از قرینه‌ی چنارستان بپرسید، نخستین پاسخ ولیعصر خواهد بود؛ طرفه اینکه مجموع حجم فعالیت‌های تجاریِ انتفاعیِ مجاور خیابان ولیعصر از بازار تهران هم بیشتر است. وزارتخانه‌ها، سفارتخانه‌ها، دانشگاه‌ها و فضاهای تفریحیِ پیرامون ولیعصر را اگر از تهران بگیرید چهره‌ی تهران تبدیل به چیزی شبیه شرق و غربش خواهد شد.

اهالی بخش‌های شرقی، تهران نیمه‌ی غربی را آشفته و بی‌سروسامان می‌دانند. متقابلاً غرب‌نشین‌ها هم همین تصور را درباره‌ی بخش شرقی شهر دارند. با وجود این، تصویر ذهنی هر دو گروه از تهران بدون ولیعصر چیزی کم دارد. انگار ولیعصر مفصلی است که روایت شرق را به روایت غرب تهران می‌رساند و هم‌زمان شمال و جنوب تهران را به هم می‌دوزد. اگر شهر ری را از تهران جدا کنیم، ولیعصر تقریباً شمالی‌ترین و جنوبی‌ترین محلات تهران را با کشیدگی بی‌مانند خود به هم وصل می‌کند. باید توجه داشت که این کشیدگی تنها ناشی از برنامه‌ریزی شهری و مهندسی ترافیک نبوده و بخش‌های مهمی از خیابان جدید، منطبق بر محورهای تاریخمند تعریف شده‌اند.